بجز کشاورزی ، فرصتهای دیگری از
روستاهایی هستند که طبیعتی بکر و استعداد مهیایی برای جذب گردشگر دارند. اما یا اصلاً به این مزیت روستا توجهی نشده و یا اگر شده، باز فرصتها توسط غیرروستاییان تملک شده است؛ مثل خرید باغات و منازل روستا و یا احداث مجتمع های آب گرم و غیره؛ و خود روستاییان، نهایتاً دستفروشی یا خرده خدماتی اگر ارائه دهند.
در یک نمونه، روستایی که مشهور به گردشگری است و حتی گردشگر خارجی نیز به آنجا سر می زند و فرصت بکر برای گردشگری سلامت هم دارد و جمعیت بالایی نیز ساکن هستند، هیچ برنامه ای برای توانمندسازی اقتصاد گردشگری روستا در نظر گرفته نشده است.
چرا چنین است؟
1 . چون در فرهنگ عمومی، روستایی را بیش از کشاورز نمیشناسیم. او را عمله می دانیم و نه بیشتر. زورمان می آید روستازاده سرشار از ثروت شود، از محل فرصتهای روستای خودش. انگار حتماً باید محرومیت را به روستا الصاق کنیم و بس و نمی توانیم از این سقف بالاتر بپریم. برای دادن انواع اعانات به روستاییان خوب پای کاریم؛ اما برای پولدار کردن آنها از محل فرصت های موجه و بی شمارشان، کاری بلد نیستیم انجام دهیم.
2 . چون ت نویسان و قاعده گذاران امر روستا، یاد نگرفته اند درونمایه های انسانی و اجتماعی را در تها و برنامه های اقتصادی شان ادغام کنند. اگر بگویی جاده ای سه بانده بر سینه کش کوه های روستا احداث کنید این کار را می کنند اما اگر بخواهی قانونی بگذارند که هرکسی از بیرون روستا نتواند بیاید و منابع معدنی و تجاری و گردشگری روستاها را چپاول کند و بلکه باید حق و سهم روستاییان هم لحاظ بشود، ذهن شان قفل می کند و چپ چپ نگاهت می کنند.
برگرفته از سایت ایران دهیار